Eerste reisverslag

Monile (Hallo!) 19-10-14

Hier is dan mijn eerste reisverslag. Zo veel al gezien en meegemaakt, dat ik geen idee heb waar ik mee moet beginnen. Laat ik dan maar beginnen bij het begin: Schiphol.
Daar stonden we dan, lekker veel te vroeg. Eerst nog even wat drinken met Papa, Ruben, Silvia en Carmen. Super leuk dat ze meegingen! Toen moest het er toch echt van komen, door de douane. Ik dacht dat ik het wel droog zou kunnen, maar dat was toch niet het geval. Na wat tranen en lieve woorden stapten we dan toch door de douane om ons avontuur te beginnen.
We vlogen eerst naar Vienna (Wenen), met allemaal zakenmannen. Gelukkig zaten we achterin het vliegtuig, want ik was behoorlijk beroerd :P. De reis duurde maar 2 uur, dus snel weer naar buiten voor wat frisse lucht. We moesten maar even wachten en toen konden we al weer door naar Addis. We hoopten op een fijn luxe vliegtuig, aangezien we 6,5 uur in dat ding moesten zitten. Maar niets was minder waar. Gewoon benen in de nek en gaan. Gelukkig ging de reis aardig snel, aangezien we s’nachts vlogen en dus een beetje konden slapen. Hier kregen we tevens onze eerste cultuurshock. Waar we naar Wenen met allemaal zakenmannen vlogen, stapten we hier in een vliegtuig binnen met alleen maar zwarte mensen! Oja, we gingen naar Afrika, effe wennen. Nadat we mensen waren gepasseerd die op de grond zaten, een zwangere vrouw die gewoon even 3 plaatsen in beslag nam om te kunnen liggen, mensen met hun hele inboedel als handbagage, hadden we dan toch nog een plaats naast elkaar. Dit duurde even, omdat alle mensen verkeerd zaten, maar geduld moeten we ook in Malawi hebben. Eenmaal geland in Ethiopië, vlogen we door naar Lilongwe. De hoofdstbad van Malawi.
Nou daar stonden we dan in Malawi. We stapten het vliegtuig in en BAM 47 graden in je gezicht. Dat was even acclimatiseren. Na een ebola check ( een soort van wit pistool op je voorhoofd wat de temperatuur meet) konden we door de douane onze koffers ophalen. Gelukkig waren alle koffers er! Met 6 enorme koffers en handbagage gingen we naar buiten. Daar stonden enorm veel mensen. Gelukkig konden we Zuster Angela snel herkennen. We werden namelijk opgepikt door Zuster Angela en zij is een non. Helemaal gekleed als non, met een kap op, blauw pak en een kruis om. Zij had weer iemand geregeld met een auto. Geen idee hoe die man heette, maar hij was erg rijk. Nadat we onze koffers in de auto hadden geladen, vroegen de mensen meteen om geld. Oja, dat was hier ook zo. Blank zijn = geld hebben. Dit mochten we niet doen van de Zuster, dus we gingen opgepropt in de auto. We dachten meteen naar de bus de gaan om naar Mzuzu te gaan, maar dit was niet zo. Eerst nog even geld wisselen, de auto omwisselen, tanken, naar de chauffeurs zijn huis en tenslotte naar de golfclub. Dit is alleen voor rijke mensen in Lilongwe en dat was ook wel te zien. Waar het in heel Lilongwe stikt van de mensen op straat, auto’s, marktkraampjes en andere zooi. Was het daar super netjes, schoon en heel rustig. Even wat gedronken daar en toen gingen we naar de bus.
Oke dat was cultuurshock nummer 2. Met de bus naar Mzuzu. We zaten om 16.00 uur in de bus, met onze enorm zware handbagage op schoot, koffers in het laadruim. Om 18.00 vertrokken we pas. Alles gaat mee in de bus, koffers, rijst, kippen en nog veel meer andere dingen. Propvol vertrokken we toen. Onderweg stopten we geregeld om mensen dingen te laten verkopen aan ons. Het was een bus waar de ramen open waren, dus ze probeerden van alles te verkopen via het raam. Na een reis van dik 6 uur kwamen we aan in Mzuzu (00.30). Super moe van de reis, stapten we uit. Nou daar begon het getrek met onze koffers. Er stonden veel mannen die ons met de taxi weg wilden brengen. En als ze onze koffers konden pakken, gingen ze die in de taxi leggen zodat je wel mee moest. Nadat we eindelijk onze koffers uit de handen van de mannen hadden gegraaid, konden we in 1 taxi naar het Zusters huis (Klooster). Wat waren wij blij dat we Zuster Angela hadden. Anders waren we al honderd keer bedrogen en opgelicht. We sliepen in een apart huisje in het klooster. Erg fijn met bed en een douch.
De volgende ochtend zouden we om 11 uur met de bus naar Mzambazi vertrekken ( het dorp waar wij verblijven) maar dit werd 13.00 uur. Eerst nog even eten kopen en een dongel voor internet. Ik maakte mijn dongel open in waar we nu verblijven, zat er in mijn Dongel als enigste geen simkaart. KAKZOOI. Carola en Anne hebben dus wel internet en ik nog niet. Ik hoop niet dat ik opgelicht ben, maar de kans is wel aanwezig. Ook weer geleerd. Gelukkig kost alles hier geen drol. Zuster Florence gaat naar Mzuzu om hem op te halen of een nieuwe te kopen voor mij.
We vertrokken om 13.00 uur. Onze koffers nu gewoon in de bus zelf, vast geknupt met touwen. De reis ging goed. De weg ging op een gegeven moment over van afvalt naar zand. Jeetje, dat was slecht.

Toen we aankwamen in Mzambazi werden we opgepikt met een auto. Super luxe voor hier. Het dorp Mzambazi is echt een plattelandsdorp. Er liggen alleen wat andere dorpjes omheen. We gingen nu weer naar het Zustershuis, aangezien er nog niks was geregeld voor qua gastgezin. Op zich is dit niet heel erg. De Zusters hebben een enorm huis tot hun beschikking. Wij hebben ons eigen gedeelte met slaapkamer en wc (nee geen gat). Ook krijgen wij hier onwijs veel te vreten!! Echt niet normaal. We komen hier aan ipv afvallen. Even een voorbeeld wat we op een dag te eten kregen: S’ochtends rond 10 uur: brood, pap, eieren, thee met veel suiker. S’middags: Rijst, Nsima (maispap), kippenpoten (RANZIG MET PEES EN BLOEDVATEN!!), andere delen van de kip, aardappels, groente en als toetje fruit. Om 3 uur: veel cake met thee. Om 7 uur: weer rijst, met aardappelen, Nsima, kalkoen, groente en weer n toetje. Zo veel krijgen we in Nederland niet eens.
Nou nu even wat we al mee hebben gemaakt in ons dorp zelf. Op 18-10 S’ochtends liet Zuster Florence ons het dorp zien. Eerst bij een arm gezin naar binnen. Ontzettend klein huis, toen naar een huis van een leraar en een verpleegkundige. Wat een verschil. Als verpleegkundige en leraar verdien je ontzettend goed. En al het ander werk wordt ontzettend onderbetaald. De nonnen waar we verblijven doen helemaal niks, alleen als ze denken dat nodig is gaan ze helpen. Alle mensen kijken tegen ze op, hebben overal de beste plaatsen en onwijs veel lekker eten. Echt absurd. We zaten nog dichterbij de kist tijdens de begrafenis dan de familie zelf. De kerk is hier behoorlijk corrupt. De priester komt lang niet altijd, alleen als er rijke mensen zijn. Gaat vaak zo maar naar Engeland. Als er ergens geld voor is om bijvoorbeeld scholen op te knappen, steekt hij het allemaal in eigen zak. De nonnen vinden wij ook een beetje raar soms, ze hebben hier 3 werksters, maar ze doen ontzettend onaardig tegen hen. Ze werken echt de hele dag van 07.00 tot 22.00 keihard.
Verder liet Zuster Florence de school en het ziekenhuis zien. We hadden het ziekenhuis wel wat groter verwacht. Er zijn ongeveer 100 bedden. Tijdens de dagdienst werken er 3 verpleegkundige en s’nachts 2. Nou niet te vergelijken dus met Nederland. We mochten ook in de verloskamer kijken. Het was er ontzettend krap en er waren net 2 vrouwen bevallen. 1 vrouw was 10 minuten geleden bevallen. Zat naakt op bed, met het bloed nog overal zitten en wij konden daar gewoon naar binnen lopen en het kindje zien. Nou, ik had het wel geweten als dat bij mij was gebeurd. Ze hebben voeren geen operaties hier uit, dat is wel jammer. Zuster Florence wilt ons een keer meenemen naar een groot ziekenhuis, super leuk!
Savonds gingen we naar de kerk, omdat er een man was overleden die 90 (!) jaar was geworden. Erg oud is dat voor hier. We waren als eerste zowat in de kerk en gingen netjes achteraan zitten. Binnen 10 minuten zat de kerk bomvol. Zon 200 man denk ik. We hadden geen omslagdoek om ons middel, terwijl iedere vrouw dit wel had. We voelden ons daarom ook nogal bekeken. De kerkdienst was indrukwekkend, zo anders al in Nederland. Iedereen zingt en swingt met de liedjes mee. Het is hier niet rouwen, maar het leven vieren. Erg bijzonder! Toen de mist klaar was ging de kist gewoon in een open vrachtwagen naar het dorp hiernaast waar die begraven werd. Dat kan allemaal.
19-10. Deze dag gingen we naar de begrafenis van de man. Nu wel gewapend met omslagdoek. Dit was een dorp verder op. We gingen er met de ambulance heen van het ziekenhuis. Je kunt het geen ambulance noemen. Het staat er alleen op en het heeft zwaailichten. Verder helemaal niks. Niet eens een brandcard. Alleen een bankje. Na vaak aangekeken te zijn onderweg en na geroepen te worden door : Mzungu (dat betekent: blanke), omdat wij met een auto gingen en alle andere mensen een uur moesten lopen, begon de begrafenis. In een heel arm dorp begon de ceremonie gevolgd naar de begraafplaats. Omdat we lang moesten wachten voordat de begrafenis begon, gingen we even wat drinken halen in Euthini. Carola en Anne zaten voorin. Carola bij het raam, dat vonden de mannen daar wel leuk. Er werd een paar keer gezegd: Iloveyou en of wilde trouwen haha. Nu nog lachen, maar ik denk zo niet meer.
Toen we terug kwamen gingen we even kijken buiten met een springtouw en schmink. Wow, wat veel kinderen in 1x en wat waren ze druk. Maar wel heel leuk!
Ik ga er vanuit dat ik binnenkort zelf internet heb en misschien bij het volgende verslag wel in een gastgezin zit. Ook al vinden we het hier erg fijn, je leeft best afgezonderd van de bevolking. Alleen we hebben het idee dat Zuster Florence er geen haast bij heeft om iets te regelen, erg normaal hier. Ze heeft wel gezegd dat er een huis is waar we met zijn drieën kunnen verblijven, dat zouden we erg fijn vinden alle drie, maar ze heeft de sleutel nog niet van het huis. We zullen het zien!
Nou, ik hoop dat jullie het leuk vonden om dit te lezen. Heb mijn best gedaan om het zo goed mogelijk te beschrijven, maar het is zooooooooooo anders dan in Nederland, dat het voor mij erg moeilijk te beschrijven is en moeilijk voor jullie om te begrijpen hoe het er hier aan toe gaat. Jullie moeten het eigenlijk zelf zien.
De volgende verslagen zullen wel niet zo heel lang zijn. Het bereik en internet is hier trouwens behoorlijk slecht.

Liefs Esri