2e Reisverslag

Reisverslag 2

1e week stage & Nhkata bay

Op maandag 20 oktober hadden wij onze eerste stage dag. Het weekend hadden we nog om te wennen hier in het dorp, maar maandag moesten we dan toch echt aan de slag.
Ze beginnen hier rond 8 uur. Echter om half 8 moet je in een ruimte zijn, waar ze gaan bidden en zingen. Daar waren wij dus ook braaf op maandag. Nadat Zuster Florence ons had voorgesteld, gingen we naar het ziekenhuis. Eerst gaf ze ons een rondleiding. Jeeetje, wat een ontzettend verschil met Nederland! Ook hier moeten jullie het met eigen ogen zien eigenlijk. De afdelingen zijn: man, vrouw, kinderen, post natal, en laborhood. Verder hebben ze een laboratorium, waarvan je niet moet denken dat het enorm groot is met allerlei technische dingen. Gewoon 2 microscopen, een koelkast en wat bloedbuizen. Ook hebben ze een isolatiekamer. Het lijkt op de oudste schuur die je maar kan bedenken. Het staat ook apart van het ziekenhuis.
Na de rondleiding gingen we met de dokter mee. Dokter Sam. Ontzettend aardige man, die je graag alles wilt uitleggen en goed Engels kan. Hij is eigenlijk geen dokter maar een clinical officer ofzo iets. Maar hij doet gewoon alles wat een dokter in Nederland doet. We gingen eerst langs de kinderen. Veelal hadden ze malaria, anemie of diarree met als gevolg uitdroging en ondervoeding. De volwassen hadden ook veel malaria en dysenterie. Het viel ons op dat bij iedereen die binnenkomt voor wordt geschreven: quinine. Dat is het medicijn wat je via een infuus krijgt als je malaria hebt. Ook al wisten ze het niet zeker, toch kreeg je quinine. Oke, dat is wel wat anders dan in Nederland waar je eerst goed onderzocht wordt. De eerste dag verliep rustig en we hebben vooral meegekeken.
De tweede dag kreeg meteen al een iets andere wending. Er lagen 2 vrouwen op de bevallingskamer. Als je als vrouw hier een kind krijgt, dan heb je het mooi zwaar. Ze liggen er helemaal alleen, er is geen man of familie aanwezig. Ze krijgen geen pijnmedicatie, ze mogen pas persen als het kind gezien wordt in de vagina, de verpleegkundige zijn absoluut niet meegaan en doen dus ook niks om het aangenamer te maken. Je hebt geen privacy, want er staan 3 bedden naast elkaar met alleen een gordijntje aan de zijkant. Nou dat was dat over hoe anders het hier is.
De eerste bevalling ging goed. De vrouw had al meerdere kinderen gehad, dus ze verwachtten ook al dat het snel zal gaan zonder complicaties. Het meisje, wat even oud als ons is, is verpleegkundige in opleiding. Als je hier in Malawi verpleegkunde studeert wordt je meteen opgeleid voor verloskundige. Dus zij deed als student deze bevalling dus ook alleen, zonder een andere verloskundige erbij. Ik zou helemaal in de stress zitten en ontzettend zenuwachtig zijn, maar zij was heel rustig en was ook net op tijd om de baby op te vangen, toen zij werd geboren. Navelstreng doorknippen, kind wegen en klaar. We gingen tussendoor snel eten, want de tweede bevalling zou ook niet meer lang op zich laten wachten.
De tweede bevalling ging moeilijker. Het was haar eerste kind en ze was pas 18! Heel normaal hier. Ook als je 17 bent trouwens. Tijdens de eerste bevalling werd er nog hartslag gehoord bij het kind. De verloskundige (dit keer een man), luisterde nog even een keer. En toen hoorde hij niks meer… Het kindje was dus al dood. Hij vertelde ons dat de navelstreng om de nek van het kind was gegaan tijdens het indalen. Het was haar wel verteld, maar ze moest niet eens huilen of schreeuwen of wat dan ook. Heel raar. Het kind werd met een vacuümpomp gehaald. En nee dat gaat ook niet zoals in Nederland. De zuignap moest vast worden gezogen door het met je hand vacuüm te trekken. Het zag eruit, als of je een fietsband aan het oppompen bent. Het kind kwam er ook al blauw uit en ze hebben nog geprobeerd te beademen, maar dit was natuurlijk kansloos. Toen de familie van de vrouw het te horen kreeg, begonnen ze pas te huilen en schreeuwen. De vrouw was ook nog eens uitgescheurd.
Daar sta je dan, als 3 blanke meisjes, naar een Afrikaanse bevalling te kijken. Onze 2e bevalling die we in het echt zien en meteen een dood kind. Dat was behoorlijk heftig. Vooral, omdat de baby in Nederland het wel had gehaald. Oneerlijk, oneerlijk. Zoals wel meer dingen hier in het ziekenhuis. De verpleegkundige waren niet echt in shock van het doodgeboren kindje, ze maakten het wel vaker mee..

Verder was het rustig in het ziekenhuis tijdens onze eerste week. Het is sowieso rustig. Ze zeggen dat het pas weer druk wordt rond december. Soms zitten we uren op een bankje, te wachten op nieuwe patiënten. Heel raar, als je gewend bent hoe het in Nederland in het ziekenhuis gaat. Daar vliegen we alle kanten op en hier is alles relaxed.
De verpleegkundige hier, doen trouwens ook veel meer als de verpleegkundige in Nederland. Ze doen bevallingen, schrijven zelf medicijnen voor, verklaren mensen dood, stellen diagnoses etc etc.
Toen we donderdag weggingen lag er een kindje van 8 maanden op de emergency room. We begrepen dat ze last had van obstipatie en daardoor niet wilden eten en drinken. Ze was ontzettend verzwakt. Ze hebben haar 12x een infuus proberen te prikken in hoofd, nek, arm en hand, maar nergens lukte het. Toen wij om 17.00 naar ons huis gingen vroegen we dus ook al af of ze zal blijven leven. Nee, dit was niet het geval. In Nederland had het kind gewoon een infuus gehad en daar de medicijnen door gekregen, maar omdat het hier niet lukte om een infuus te prikken is ze overleden. Nu beseffen we pas hoe goed wij het in Nederland hebben qua medicijnen, geschoold personeel, dokters en ziekenhuizen.

Nou naar al deze elend besloten we om een weekendje weg te gaan naar Nhkatabay. We vertrokken hier donderdagnacht 01.30. Behoorlijk absurde tijden, wanneer een bus vertrekt. Omdat de Zusters telefoonnummers hebben van de buschauffeur stond de bus netjes op ons te wachten. Door de bewaker gebracht en toen vertrokken we naar Mzuzu, om vervolgens naar Nhkatabay te gaan.
We werden gedropt bij de priester daar, die ons naar een lodge zou brengen. Eerst natuurlijk ontbijten daar en uitgebreid praten, terwijl we daar helemaal geen zin in hadden omdat we ontzettend moe waren en graag aan het meer wilden liggen. Nou om 10.30 gingen we dan naar Nhkatabay. Hij wilde perse ons meerdere lodges laten zien zodat we konden vergelijken in mooiigheid en prijs. Wij zouden meteen de eerste nemen, maar maargoed ook dat hij er bij was, want hij kon nog wat aan de prijs doen en praten in de lokale taal. We kozen uiteindelijk de 2e lodge. Wowwww en wat is het daar mooi!! Ons huisje stond meteen aan het meer. Super blauw water, zoetwater en heerlijk van temperatuur. Het weer was het weekend ook nog een super, 34 graden. En jullie in Nederland kunnen de winterjas al weer aan. Lekker hele dagen zonnen, boekjes lezen en zwemmen. We zouden zaterdag gaan cliff springen, zeearenden voeren en snorkelen. Maar Carola werd ziek. Ontzettende diarree en overgeven. Niet leuk om te zien, je kunt zo weinig doen en ze voelde zich behoorlijk beroerd. Gelukkig ging het zondag al wat beter. Maandag vertrokken we weer naar ons dorp. Precies op tijd, want het weer werd slechter. We stapten uit de bus in ons dorp en er stonden al weer 2 bewaker ons op te wachten om ons terug te brengen naar het Zusters huis. Wat een luxe he? Haha. De Zusters zorgen ontzettend goed voor ons, misschien wel iets te goed. In ieder geval hebben wij niks te klagen.
Nu (28-10) ga ik maar eens wassen. Mijn kleren wassen met de hand voor het eerst, benieuwd hoe dat gaat haha. Verder gaat het hier prima en hebben we het goed. We denken wel vaak aan lekker eten in Nederland. Stiekem had ik ook wel graag getraind vanavond! Achja, dat doen we over 3 maanden dan wel weer.
We hebben trouwens ook te horen gekregen dat we vrijdag of zaterdag naar onze gastgezinnen gaan. Waarschijnlijk zitten we wel apart van elkaar, maar dichtbij. Ik ben heel erg benieuwd. Dat gaat nog wel even zwaar worden, aangezien we dan echt hele dagen Nsima moeten eten, geen toilet (maar een gat), geen luxe andere etenswaren hebben.

Mijn eigen nummer werkt niet meer. Hij geeft de hele tijd aan dat ik geen mobiel netwerk heb. Ik ben daar dus ook niet meer op te bereiken. Heb nu een Mawaliaanse simkaart.

Fijne week!
Liefs Esri