Reisverslag 3 Gastgezin & stage

Joehoeee, daar ben ik weer. Maar eens beginnen aan mijn 3 e reisverslag. Weet niet zo goed wat ik allemaal nog moet vertellen. Ik merk dat we steeds meer gewend raken aan het Afrikaanse leven en de cultuur shocken nu wel voorbij zijn. Op vrijdag 31 oktober moesten we naar het gastgezin. Het kwam wel een beetje onverwacht. Zuster Florence had ons wel verteld dat het van het weekend waarschijnlijk zou zijn. We waren lekker met de kinders aan het spelen buiten, totdat Zuster Angela ons riep omdat de gastgezinnen er waren om ons op te halen. WOW, dit hadden we niet zo snel verwacht. De Malawianen komen overal te laat en dus hadden wij ook verwacht met deze afspraak dat het wel later zou komen. Niet dus, we hadden onze koffers nog niet ingepakt en we moesten meteen weg. Nou alles in de koffers proppen, 3x lopen en alle spullen waren over. We zijn nu buren van de Zusters. Daar sta je dan met al je spullen bij je gastgezin. We wonen nu in een soort van schuur. In de schuur zitten drie huisjes. Carola, Anne en ik zitten dus heel dicht bij elkaar. Je kunt elkaar horen praten. Mijn gezin bestaat uit: Bruce (vader, werkt ook in het ziekenhuis), Esther (moeder), Tabita (meisje van 2,5 jaar oud) en Lusuwilo (jongetje van 1,8 jaar oud). Ontzettend leuke kinders. Vooral het meisje is enorm lief. De jongste is nog een beetje verlegen voor de Mzungu’s. Wat me opvalt is dat de vrouwen hier echt alles doen! De mannen doen helemaal niks. Een beetje naar de markt gaan om te zuipen en een spel te spelen wat hier veel voorkomt in Malawi. Carola’s gezin bestaat uit: Moeder, geen vader die is naar Zuid-Afrika voor werk. Dit komt wel vaker voor, maar dat is meestal geen goed teken. Ze hebben dan vaak een andere vrouw en komen niet meer terug. Verder zijn er nog 2 meisjes en 2 jongens in het gezin. Het jongste meisje is echt een ***kind. Ontzettend veel aandacht nodig en als ze het niet krijgt dan gaat ze huilen. Hier zijn Carola en Anne het mee eens haha. Anne’s gezin bestaat uit: Moeder, geen vader die is overleden. 2 meisjes en 2 jongens. Anne heeft een leuk gezin! Normale kinderen en ze heeft 2 oudere kinderen die goed Engels kunnen. Bij mij kan alleen Bruce goed Engels. De moeder niet. Carola heeft eigenlijk niemand die goed Engels kan, maar gelukkig redt ze zich prima! Zo moet je wel de lokale taal leren. Dit kunnen we dus ook steeds meer. Het is wel behoorlijk wennen in het gastgezin. We beseffen goed dat we het erg luxe hebben gehad bij de Zusters. Het huis waarin we slapen, eigenlijk schuur, is erg gehorig en klein. We hebben allemaal onze eigen kamer met slot. We moeten poepen/plassen in een gat. Dit staat een stukje van het huis. Het stinkt er alleen vreselijk, echt een vreselijke vieze geur. Douchen doen we ook in een hok buiten. Geen keuken, maar een paar kolenfornuizen waar ze op koken. De huizen zijn erg gehorig. Van uitslapen komt het hier totaal niet van. De mensen staan hier om 5 uur op, of nog eerder. De deuren kraken als een gek en de muren zijn niet tot aan het platfond, dus je kunt alles lekker goed horen. Om 6 uur wordt hier de muziek knetterhard aangezet. Ja, ze hebben een tv, maar geen satelliet. Dus ze kijken/luisteren altijd naar de zelfde dvd’s. We slapen hier rond 21.00 en staan om 06.00 op, 7 dagen per week. Verder is het hier goed te doen, het eten is wonder boven wonder, super goed te eten. Alleen alles is zo vet en zout! Niet normaal meer.

Op stage is er niet veel veranderd. Het is nog altijd erg rustig, wat nu wel een beetje saai begint te worden. We proberen steeds meer zelf en alleen te doen. Zoals medicijnen klaarmaken en injecteren. We zetten infusen, tappen bloed af en geven injecties. Dat maakt het iets leuker. Alleen het gebeurt meestal allemaal voor 12 uur. Na de middagpauze is er niks meer te beleven. We zijn op outreach geweest. Dat was wel ontzettend leuk. Dit doen ze elke dinsdag en donderdag de eerste twee weken van de maand. Hier ga je naar dorpen toe, waar het ziekenhuis te ver weg voor is om er heen te lopen. We geven dan vaccinaties aan kinderen, zwangere vrouwen worden gecontroleerd, we testen aanstaande moeders op HIV/aids en ze krijgen voorlichting. Dit was een keer wat anders en dus ook erg leuk!

We hebben besloten, om nu dingen te gaan zien in Malawi. Nu is het nog droog, lekker weer en rustig in het ziekenhuis. In december begint het regenseizoen. Dan zijn de wegen ontzettend slecht en zullen we de dingen die we willen zien, niet makkelijk kunnen bereiken. Ook wordt het dan drukker in het ziekenhuis. Dus kunnen we beter nu gaan en dan hier in het dorp zijn als er meer te beleven valt. We willen eerst naar het noorden van Malawi. We vertrekken vannacht om 04.30 daarheen. We gaan zo vroeg, omdat het ongeveer 2 uur rijden is en de beesten gaan dan drinken rond 7 uur. Daar zullen we olifanten spotten en een speciale vogelsoort. Dit is in Vwasa. Dan rijden we door naar Rumphi om drinken te kopen, te pinnen en te tanken. Vervolgens gaan we naar Niyka National Park. En tenslotte zullen we naar Livingstonia gaan. Dit is een grote berg, wat een heel mooi uitzicht geeft over het meer. We zijn beniewd! We gaan trouwens met de ambulance van het ziekenhuis en de ambulancechauffeur is onze gids. Hij is er al vaak geweest, dus kan ons mooi van alles laten zien. Handig! Als we hiervan terug zijn willen we graag naar Mumbo Island, Cape Maclair en Liwonde National Park. Dit doen we (denken we) eind november. We trekken hier ongeveer een week voor uit. Dit, omdat het alleen al naar Lilongwe (hoofdstad) ongeveer 13 uur met de bus is. Waar wij heen willen ligt daar nog een stuk onder. Ik kijk er erg naar uit om alle mooie dingen van Malawi te zien.

Het is hier trouwens nu wel erg warm. De temperatuur komt welke dag dik boven de 30 graden. De gevoelstemperatuur ligt dan wel boven de 40 graden. In Nederland is het geloof ik weer aan het afkoelen? Ik kan er gelukkig aardig goed tegen, tegen de warmte. Beter dan verwacht in ieder geval. De temperatuur zal de nog een lange tijd zo blijven hier. In het regenseizoen, blijft het zo warm en er is dan regen. Dan weet je wel hoe dat voelt.. Plakweer!

Van heimwee heb ik nog geen last. We zitten gelukkig met zijn drieën dicht bij elkaar. Heb nog goed contact met alle mensen in Nederland, wat het al een stuk makkelijker maakt. Ik denk nog wel vaak aan jullie daar in Nederland! De tijd gaat gelukkig nu snel, de eerste week vond ik het best langzaam gaan. Maar we zitten nu al bijna in onze vierde week! Het is al november. In de maand november hebben we veel uitstapjes dus dan gaat de tijd al helemaal snel. Ook de maand dat Ruub 18 wordt, dat moet ik helaas wel missen L.

PS. Ik heb een ander nummer. Mijn Nederlandse nummer werkt niet in Malawi. Of mijn verbinding van mijn telefoon is kapot. Als je hem wilt hebben kun je wel even een bericht op Facebook sturen, dat heb ik dan nog wel hier haha.